O Stanisławie Moniuszce słów kilka

Stanisław Moniuszko urodził się w Ubielu niedaleko Mińska na terenie obecnej Białorusi. Zainteresowanie muzyką i początkową edukację w tym kierunku zawdzięcza matce, co wspomina w liście do przyjaciela – Adama Kirkora , napisanym w 1951 r.: „Pierwszą szkołą pojmowania muzyki były dla mnie Śpiewy historyczne Niemcewicza, wykonywane dziwnie miłym głosem przez moją Matkę. Te poważne melodie, jakkolwiek nie bardzo przystępne, były moim codziennym muzykalnym pokarmem i pięcioletnie dziecko wszystkie najdokładniej śpiewałem nie uczony (…)”. Kolejne kroki stawiał pod okiem Dominika Dziewanowskiego w Mińsku i Augusta Freyera w Warszwie, a także w berlińskiej Singakademie u Carla Rungenhagena.

Pierwszą szkołą pojmowania muzyki były dla mnie Śpiewy historyczne Niemcewicza, wykonywane dziwnie miłym głosem przez moją Matkę. Te poważne melodie, jakkolwiek nie bardzo przystępne, były moim codziennym muzykalnym pokarmem i pięcioletnie dziecko wszystkie najdokładniej śpiewałem nie uczony

Ukończywszy w 1940 r. studia wrócił do ojczyzny i ożenił się z Aleksandrą Müllerówną z którą miał dziesięcioro dzieci. Mieszkając w Wilnie utrzymywał się z gry na organach w kościele św. Jana i udzielania lekcji gry na fortepianie. Wilno i jego salony zawdzięczają mu rozkwit życia muzycznego, bowiem dał się tam poznać jako animator działań artystycznych wykonując swoje opery i operetki. Kiedy w 1847 r. napisał Halkę, nie zyskała ona większego poklasku, jednak wkrótce dzięki dobremu umocowaniu wśród warszawskiej elity mieszczaństwa i arystokracji posiadającej wpływy w teatrach i czasopismach muzycznych miało się to zmienić.

Cały artykuł dostęny na stronie Magazynu Akademickiego Koncept